Langzamerhand zijn we bijna een trio. Maar het gaat ook allemaal zo prima en vanzelf. We gaan in op de uitnodiging van de welkomstnon om naar de Lauden en Eucharisti te komen. Onderweg eten we we patat met een tartaartje.
We komen over een heuvel die in de eerste wereldoorlog in drie dagen door de Fransen op de Duitsers heroverd is. Zo doende werden de Duitsers in staat gesteld, ten koste van gruwelijke eigen verliezen, weer heel veel Franse "heros glorieux" te crëeren.
Monumenten met de tekst: "a nos enfants morts" spreken mij meer aan. Aan de ene kant begrijp ik dat geprobeerd is zin en betekenis te geven aan dat immense en onmenselijke lijden en al die nutteloze doden, maar tegelijkertijd steekt mij de verheerlijking van het vaderland en de oorlog. We lopen afwisselend onderhoudend te praten en zijn hele stukken stil.
Bij aankomst in het café informeert Paul naar een onderkomen voor pelgrims. Dat is snel geregeld. Er is boven de meisjesschool vanaf 1 mei een nieuw appartement, met douche en kookgelegenheid. Je kunt een vergoeding voor de kosten achterlaten in een doos. 
Het schiet hard op met week vier. De tijd vliegt en lijkt een eeuwigheid. Om 7.50 gaan we naar de kapel, we zijn uitgenodigd voor de mis. Het klinkt mooi en teer als de 3 nonnetjes op de voorste rij een lied inzetten. Een sobere dienst. Onze dank laten we achter in het gastenboek, en in de vorm van een eigen bijdrage. Op het plein lokken de vitrines van le Salon du The ons naar binnen. We houden alle 3 van koffie, dus nemen we ieder 2 grote koppen. Hupsakee, aan het werk, lopen is immers onze dagtaak. We staan er versteld van hoe we ons voelen na een dagje 34km. Als we de stad achter ons hebben zijn ook de ongemakken er uit gelopen. Veel klaprozen met korenbloemen. Dat rood met blauw in 't groen is iedere keer weer een foto waard. Het koolzaad is bijna uitgebloeid. We lopen een beetje te lummelen, maar het stoort niemand. Na 2 uur lopen is er een bar. R wil graag een 'plat du jour'. Wij zeggen daar geen ''nee'' tegen. Zo smikkelen we om 12.00 van frietjes met een tartaartje en een fris fruitig wit wijntje. Hoezo afzien...je kunt het zo leuk hebben als je het zelf maakt. Okay het is even opgang komen, maar dan gaan we ook als een speer. Ons doel is de burgemeester in het dorp met de mooie naam. Hier valt namelijk niks te kamperen. De kroegbazin belt, en inderdaad even later is er een jeugdige burgemeester. Hij wijst ons de plaats voor pelgrims. Het is weer even ongelooflijk als super. Een nog naar verf ruikend appartementje boven de meisjesschool. Wat een toegift, elke dag opnieuw. De bakker heeft alvast 2 baquettes opzij gelegd op aanwijzing van de kroegbazin. Met een tomatensoeppie, worst, ansjovis en een tomaatje gaan we lekker slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten