Taizé – Pelgrimage van vertrouwen op aarde.
“Als je naar Taizé komt, wordt je uitgenodigd om te zoeken naar gemeenschap met God in het gemeenschappelijk gebed, het zingen, de stilte, persoonlijke bezinning en uitwisseling met anderen.
Iedereen is hier om een zin voor zijn of haar leven te (her)ontdekken en om een nieuwe bezieling te vinden. (...)”
In de rij voor de eerste maaltijd raak ik in gesprek met Giovanni. Hij vraagt of ik met de trein, bus of auto ben gekomen. Ik krijg een lift naar Nederland aangeboden.
Met Giovanni, Ulrike, Cathy, Kerstin, Frank, Brigitte, Sven, Ulrich en Alois vormen we een Duits, Engels en Nederlands sprekende groep. Broeder Pedro bespreekt s' ochtends diverse 'helden' uit de Bijbel.
Het leven komt in de breedte en diepte ter sprake. Vaak gaat het over zelfverwerkelijking versus beschikbaarheid, dienstbaarheid, zelfverloochening, transcendentie. En hoe een ziel bij beide beschadiging kan oplopen.Voor de een betekent dat: hoe schep ik ruimte voor mijn ziel als manager die het Toyota Quality Model stringent dient toe te passen. Voor een ander: jarenlang bidden en vertrouwen hebben nooit opgeleverd wat ik denk nodig te hebben in het leven.
Bijeenkomsten besluiten we met het Onze Vader: in het Duits, Engels, Papiaments, Spaans, Zweeds en Nederlands.
Een groep uit Duitsland met lichamelijk en geestelijk gehandicapten zit voor de avondmaaltijd in een grote kring met aanstekelijk plezier te zingen. Er is geen bezwaar als ik aanschuif en meezing. Enkele solisten onder hen zingen prachtig. Echt indrukwekkend.
Aan het eind van de week wordt me gevraagd of ik hen een Nederlands lied wil leren. Ik kan eerst niets verzinnen, tot ik bedenk ooit een cursus kinderdansen gevolgd te hebben. Tegen mijn verwachting in lukt het zingen van de nederlandse tekst snel. Met enige kleine aanpassingen geeft het dansen ook veel plezier. 'Jan en Piet gaan dansen, net zo als de Fransen' blijkt een hit!
Met drie diensten en een zangrepetitie per dag blijft Taizé voor mij vooral een bezingingsoord. In de stilte van de nacht met een kleine groep mensen overblijven die stilte en gezang afwisselen, ervaar ik als heelmakend.
Al kan de zelfverwerkelijking van de één ook hier de ander in de weg zitten.
